بعد از عملیات والفجر۱، پیکر شهید ما، در منطقه عملیاتی فکه جا مانده بود، درست فروردین ۶۰ ! پس حق داشتم نسبت به هرچه که نامش فکه است حساس باشم حتی اگر آن چیز، یک «ماهنامه» به اسم فکه باشد. به خاطر همین، فردای آن روزی که بچه‌های بسیج دانشکده علوم اجتماعی و ارتباطات علامه طباطبایی همایشی با حضور مدیر مسئول فکه برگزار کردند، بار و بندیل نوشته‌هایم را بستم و رفتم دفتر مجله که: آی این منم و این هم نوشته‌هایم! . . . اقرار می‌کنم که با روی باز مواجه شدم، هرچند که نوشته‌های قابلی همراهم نبود ولی با خودم عهد کرده بودم که اگر در بسته بود از پنجره وارد شوم ولی انصافاً در باز بود، بازِ باز!
به سراغ فکه آمدن در آن شرایط برای من نوعی «تفحص» بود. بالاخره باید کاری می‌کردم. در حالی که پیکر شهید ما در میان رمل‌های منطقه عملیاتی فکه جامانده بود نمی‌توانستم دست بگذارم روی دست و تماشا کنم. بنابراین برای به دنبال شهدا گشتن، فکه بهترین جا و قلم برداشتن و از دفاع مقدس نوشتن برایم از «عشق» گفتن بود؛ یک حس بزرگ و عمیق! . . . من با این کار، تفحص مداومی را دربارة شهدا آغاز می‌کردم. احساس می‌کردم بیکار ننشسته‌ام و صبرم در نبودنشان تبدیل به روزمرگی شب و روز نشده. با نوشتن در فکه انگار به خودم اطمینان می‌دادم که فراموششان نکرده‌ام . . ..
آن سال‌ها گذشت تا امروز؛ امروزی که در آستانة سال نویی دیگر، کارنامة یک سال گذشتة خود و دوستانم را ورق می‌زنم. البته قضاوت با شماست، اما این را بگویم که در هرچه نوشته‌ایم، قلم به دست دل بوده و دل، در دست نیتی که رنگ و بوی اخلاصش را به برکت وجود شهدا از خدا طلب می‌کند.

نویسده: زهره علی عسگری